Tom volgde Nicolas zijn werk al een tijd toen een gemeenschappelijke vriend opperde om eens bij hem langs te gaan. Die was overtuigd van een match en nieuwsgierig als we zijn, belden we op een zonnige zondagochtend aan bij de woning van Nicolas.

Nicolas deconstrueert de wereld rondom ons in collages met bevreemdende constructies. Sommige nieuwe realiteiten vertaalt hij naar schilderijen. De verf en ondergrond bepalen mee hoe het werk evolueert.

We voelden ons meteen aangetrokken tot een reeks werken, maar waarom precies, daar konden we de vinger niet op leggen. Was het een vergeten herinnering, een droombeeld, een associatie met iets groters …

De korte babbel werd al snel een paar uren waarbij we ons helemaal à l’aise voelden bij elkaar. En we daar gewoon wilden blijven om stil in een hoekje toe te kijken of zelf te werken.

De vrijheid die Nicolas hanteert, krijg je ook als je naar zijn werk kijkt. In jouw verbeelding is alles mogelijk.